Schrijvende wijkagent
Onze wijkagent Bart Vijfhuizen deelt regelmatig zijn belevenissen op social media. Een van zijn laatste verhalen haalde zelfs de landelijke media, het gaat over geweld onder de jeugd in Delfshaven-Schiemond.
Hierbij het hele verhaal >
Ze voelen het, er gaat iets gebeuren. De telefoon stevig in de handen geklemd en gericht op een groepje jongens. 13, 14 jaar, ouder zijn ze niet. Het groepje staat tegenover een leeftijdsgenoot. Intimiderend. Dreigende taal.
Seconden later wordt het geduld van de filmers beloond. Eén van de jongens haalt uit, de rest van de jongens volgt als hyena’s op een weerloze prooi.
Via het beeldscherm ben ik getuige van serieus geweld. Er vallen harde klappen en trappen. Het slachtoffer ontworstelt zich aan zijn aanvallers en sprint er vandoor.
De begeleider van de jongens laat me de beelden zien terwijl de tranen over zijn wangen stromen. Hij kent ze, de daders en het slachtoffer. ‘We waren zo dicht bij het ‘goede pad.’
Ik merk dat ik ook emoties moet bedwingen. Woest ben ik op die pestventjes. Ik vraag me af hoe dat ‘goede pad’ er dan uit ziet.
Geweld onder jeugd in Delfshaven/Schiemond is een wereld op zich. Ik bijt me er in vast maar soms voelt het alsof ik mijn tanden er op stuk bijt. Ze hebben de leeftijd dat ze net afscheid van de LEGO genomen zouden moeten hebben. De leeftijd van voetballen op straten en films kijken met vrienden.
Maar ze zijn bezig met andere dingen: aanzien scoren door het verspreiden van filmpjes van mishandelingen, kinderen dwingen om hun telefoon af te geven, afpersen of afdreigen. Ze willen aansluiting bij de ‘grote jongens.’
Gelukkig zie ik nog steeds betrokken begeleiders en coaches in mijn wijk. Docenten, buurtmoeders die weigeren om alleen naar het gedrag te kijken. Ze zetten alles op alles om het kind weer tevoorschijn te toveren, zodat hij of zij nog altijd een toekomst heeft.
Het lukt me om de daders te achterhalen en te spreken. Op mijn ‘waarom’ vraag, krijg ik een eerlijk antwoord van het ‘pestventje.’ ‘Dit is toch niet zulk zwaar geweld meneer agent? Ik word veel harder geslagen.’ Mama is fysiek aanwezig bij het gesprek. Zo stoned als een garnaal. Ongeïnteresseerd hoort ze aan dat haar zoon zowel op straat als thuis met regelmaat het slachtoffer is van geweld. Ieder ‘pestventje’ heeft zijn eigen verhaal.
Gelukkig is daar de begeleider. Hij geeft niet op. Hij geeft vertrouwen. Als het nodig is geeft hij ze eten. Pakt voorzichtig de rol van de afwezige vader. Met hart en ziel blijft hij trekken aan de jongens en laat zien dat ‘pestventje’ zo maar eens een synoniem kan zijn voor beschadigd kind.
Wat een kanjer en voor mij een echte held!
Wil je meer lezen? kijk dan op>